O único aspecto negativo de ter as dúas fillas marabillosas que teño é que, desde que son pai, incumplo sistematicamente os meus propósitos lectores de inicio de ano, mais estou certo que o tempo nelas é tempo ben empregado.

É por iso que levo un tempo no que a miúdo me teño que conformar con desexar ler libros. Algúns reais, claro, pero moitos outros simpes imaxinacións de libros que puideron ser e non foron ou, simplemente, libros que nunca poderían ser.

1. Agarda polo outono, Bandini.

Falar de autores/as favoritos non é boa cousa, hai millo abondo para seiturar entre as páxinas. No meu caso podo falar de libros favoritos por momentos, son monarquías efémeras, un día goberna, poñamos por caso Cunqueiro e mañá pode destronalo unha Lucia Berlin. É así. Mais se hai un autor que nos últimos anos se mantén nun estatus destacado este é John Fante, un narrador de estruturas simplísimas, directo, desgarrador, con personaxes erráticos, imperfectos e xeniais.

Neste 2020 gustaríame poder ler unha historia igual de desgarradora, de descarriada e real da neta de Arturo Bandini. Por que? Porque recoñezo que as personaxes secundarias de Fante teñen sempre aspectos moi negativos, e as mulleres son sempre secundarias na súa narrativa. Darlle voz a unha muller, e da prole dos Bandini! sería un libro que eu non deixaría pasar.

2. Harry Potter. A historia do merodeadores

A estas alturas da película é posible considerar Harry Potter unha Guilty Pleasure? Pois así é, son un “deses” que deicidiu obviar todos os defectos da obra creada por J.K. Rowlin para abrazala coma un referente cultural. Ata o punto de obviedade que me considero un Gryffindor máis. Agardei con devezo cada unha das entregas do mago e desexei acotío non ser un simple muggle, como son. Así foi ata que me deu por ler Harry Potter e o legado maldito, a terrible obra de teatro con que Rowlin rescatou da seca as historias sobre o mundo máxico. Se algo bo podería ter este 2020 sería o anuncio da historia máis agardada, a dos merodeadores de Lupin, Black, Potter, Pettigrew e Lily Evans das que se dan detalles abondo nos sete libros que compoñen a saga. Hai numerosos fanfics sobre estas personaxes, mais eu que son un “oficialista” recibiría a nova coa mesma ilusión que a carta de Hogwarts.

3. O prodixioso circo de Mister B.

Sempre que teño ocasión manifesto a miña devoción por Marcos Calveiro, como autor, como bo conversador, como bo tipo e como taberneiro. Na ampla obra de Marcos hai verdadeiras xoias, algunhas ben coñecidas coma Festina Lente ou O pintor do sombreiro de malvas. Non obstante sempre tiven debilidade por unha xuvenil, coido que é a súa segunda novela logo da marabillosa Sari, soñador de mares (moi recomendábel tamén): Rinocerontes e Quimeras, na que da conta do ocaso dun circo de prodixios monstruosos onde os freaks foron substituídos por autómatas. Que feliz sería se o 2020 brindase un novo libro desta liña e ambientación narrado coa forma personalísima de Marcos.

4. Vigo, de puro milagre II

Vivo a miña cidade como un daqueles sufridores que o 1, 2, 3 incorporara nalgunha edición nun papel de observadores sen apenas peso no concurso. Son espectador dunha cidade que cobreguea camiños difusos, erráticos e por veces suicidas. Vigo é unha cidade que nunca rematará de atopar o seu rumbro, sempre cautiva de complexos autoimpostos. Mais para ben ou para mal segue a ser a cidade que habito e da que non quixen marchar. A finais do 2019 a edición dos artigos xornalísticos de Manuel Bragado, Vigo, puro milagre foi unha revelación, a revelación dunha cidade con historias e vivencias compartidas que debemos recuperar. Un compendio de estudos de proba-erro do que debemos aprender. Agardo para este ano unha nova revelación.

5. Aldaolado

Quen queda no mundo da cultura galega por saber o que é un aldaolado? Para min o mellor fenómeno relacionado coa poesía de verdade desde o trobadorismo. María Lado e Lucía Aldao son o nexo que une a poesía co pobo, só elas son quen de darlle sentido a un xénero acotío perdido na autocompracencia ou nos delirios patafísicos. Aldaolado é realidade, é lirismo, é humor, pura fantasía canalla da que me declarei fan no mesmo momento de rozala. Por que non hai aínda un libro que recolla esta experiencia? Non o sei pero este ano tan redondo sería un grande ano.

E por pedir, nesta época de series, quen non vería unha ficción documental que conxuga poesía e bares? Se os directivos de Netflix, Apple TV ou HBO teñen unha intelixencia media, deberían ilas fichando 😉